Uitstellen van de beslissing

P., een jongen van 12 jaar, is in onze behandelgroep geplaatst. P. woonde bij opa en oma maar vanwege heftige conflicten thuis is hij opgenomen op de groep. Opa en oma hebben de voogdij. Bij P. is sprake van een reactieve hechtingsstoornis en trauma. Opa, oma en P. willen alle drie heel graag dat thuis wonen weer lukt. Het gaat echter ieder weekend weer mis met heftige conflicten waarbij zelfs fysiek contact is over en weer: P. die grootouders slaat en opa en oma die hem moeten vastpakken. We zien echter dat er na een jaar van verschillende interventies, psycho educatie en training niet voldoende vooruitgang is om te stellen dat veilig bij opa en oma wonen haalbaar is. We vragen ons af of we mee moeten blijven werken aan de wens van opa en oma om jongere P. weer thuis te laten wonen ondanks dat we als hulpverlener zien dat het eigenlijk niet haalbaar is?
We besluiten na intern overleg dat dit niet langer verantwoord is en laten grootouders weten dat we het terug naar huis plan niet langer kunnen ondersteunen. De weekenden blijven mis lopen en dezelfde problemen herhalen zich. Gezien de problematiek van P. zullen deze problemen zich voor blijven doen. Ons advies is een gedeelde opvoedingstaak waarbij opa en oma weer opa en oma kunnen zijn en P. op een ander plek woont zoals een gezinshuis. Voor opa en oma komt dit bericht heel heftig binnen en ze zijn het ook niet eens met dit advies. De zomervakantie zou namelijk de periode worden waarbij er gekeken wordt hoe het bij opa en oma gaat. Zij ervaren het als afspraken die niet na worden gekomen en zijn heel erg verdrietig en boos hierover. De reden waarom de afspraken zijn bijgesteld (escalerende weekenden) lijken ze niet te (willen) begrijpen.
Vanwege de heftige emoties in het gesprek besloten we om een vervolgafspraak te maken, als emoties zijn gezakt. In het tweede gesprek wordt besloten de grootouders deels te steunen in dat ze P. in de zomer naar huis willen laten gaan onder bepaalde voorwaarden om de veiligheid te kunnen waarborgen. Na de zomervakantie te evalueren en dan het definitieve advies neer te leggen.
De verwachting dat het in de zomer goed zal gaan is minimaal. De reden dat we het toch ondersteunen is dat als we dit niet doen grootouders mogelijk met het kind uit de hulpverlening stappen en er op deze manier helemaal geen zicht meer is op het gezin. Al vraag ik me af of we misschien ook een advies aan het uitstellen zijn want grootouders zullen na de zomer waarschijnlijk ook niet op het punt komen dat thuis wonen geen optie is. Dan moeten we alsnog de ingeslagen weg inslaan en mogelijk met een zorgmelding als grootouders niet mee willen werken.

Opmerking van een ethicus

Aan het eind lijkt de professional die de casus inbrengt er nog niet uit te zijn. Ze heeft een voorkeur voor de proefperiode, terwijl haar collega`s een voorkeur hebben voor de steun voor terug naar huis intrekken. Interessant dat de inbrenger zelf ook signaleert dat de proefperiode geen echte proefperiode is. De constructie van deze proefperiode lijkt in het leven geroepen te worden, omdat de reactie van grootouders en P. heftig is en de zorg bestaat dat ze uit beeld raken. De proefperiode lijkt zo een manier om via uitstel te ontsnappen aan het dilemma. De gevolgen zijn echter al ingeschat en aan het blijven uitproberen van het thuis wonen kleven veel meer zwaardere gevolgen dan aan de steun hieraan opzeggen. De heftigheid van de teleurstelling van P. en de grootouders moet natuurlijk op waarde geschat worden, maar doet in dit geval niets af aan de keuze voor de minst ernstige gevolgen. De beslissing uitstellen is soms verstandig, maar meestal niet als je met een ethische kwestie te maken hebt. De professional moet bereid zijn de gevolgen van zijn handelen te accepteren. Het uitstellen van een beslissing in een ethische kwestie geeft zo een risico op zachte heelmeesters maken stinkende wonden.